نگاه ما به مسولین عاطفی و شخصی است یا براساس خروجی کارشان؟
سول خوش اخلاق،آدم خوب با چهره خندان و احوالپرسی گرم/
شاید برای شما هم پیش آمده باشد که وقتی در یک جمع از مسولی ناراضی هستید، عده ای با سرعت نور جلوی کلام شما را بگیرند و با جمله اینکه: "اینجوری نگو واقعا فلانی آدم خوبیست تو اورا از نزدیک ندیده ای حتما یک بار برو پیشش تا بدانی چقدر متواضع و خوش مرام است!"
شاید هم این وسط مدافعان نا آگاه صدایی را هم ضبط یا اسکرین شات حمایت از نقد را اینگونه به مسول برسانند که: ببین فلانی چی میگه و نقد میکنه!! و ببین من چی جوابشو دادم!!!
مشکل و درد همینجاست بزن روی ادامه مطلب تا ادامشو بگم
مردمانی از سر نااگاهی و یا گاها سر آگاهی و تملق به طبع مسولینی که یا میدانند حقیقت چیست و کتمان میکنند و یا کلا نمیدانند و زود به پست مزبور دست یافته اند!!!
یا ایها الناس:
بسیاری از کارهای خوب که از مسولو سایر محترمین سر می‌زند، کارکردی شخصی دارد. این کارها تنها به دردِ صلاح و فلاحِ خود ایشان می‌خورد . آنها از رهگذر این کارها، در مسیر سازندگی اخلاقیِ خود قدم برمی دارند.
برای مثال، فرماندار و مسول و شورایی که داس در دست گرفته و رفته سرِ زمین کشاورزی و در دروی گندمِ کشاورزان کمک می‌کند، دارد اخلاق فردی خود را رشد می‌دهد. نمی‌توان برای این دسته از کارها کارکرد اجتماعی قائل بود.
حتی نتایجی مانند اصلاح نگاه مردم به مسول یا ترمیم رابطۀ مردم با مسول و... را هم نمی توان واجد خاصیت اجتماعی دانست. در این نتایج هم، در واقع نه مردم، که خود مسولین هستند که فضایل خود را رشد می‌دهند.
روشن است که معنای این حرف، بیهوده بودن کارهای خوبِ مسول نیست؛ نکته این است که نباید امری فردی را به جای تکلیفی اجتماعی نهاد. اخلاق فردی مسول و تواضع و مردم دوستی و صفاتی از این دست، سرمایۀ آنهاست برای انجام تکالیف بزرگتر. آنها باید ساخته و پرداخته شوند برای ماموریت‌های اساسی.
ماموریت اساسی چیست؟ نبرد برای استقرار عدالت رفاه مردم،رشد شهرستان از طریق درگیری با پایه‌گذاران فقر و فساد و تبعیض.» هرگاه مسولین وارد این میدان شدند و با ارباب زر و زور و برای منافع مردم در غیاب آنها پیگیری کردند و رفاه مردم و شهرستان حاصل گشت می‌شود گفت که به تکلیف اجتماعی شان عمل کرده‌اند.
امیدوارم درست رسانده باشم
و زین پس فقط نگاهمان به دنبال مسول خوش مرام،خوش اخلاقی که پرسه و عروسی میرود و با همه خوش و بش دارد نباشیم!
اگر هم بودید پس آنانی که از نگاهی دیگر نقد میکنند دشمن نیستن و شما نیز مطمن باشید دوست واقعی نیستین
چه عیبی دارد که همه ی ایده ها و تفکرات، فرصت اظهار نظر داشته باشند و آزادانه و بی واهمه در محافل گوناگون در عرصه های مختلف به بیان دیدگاه خود بپردازند و مردم خود تصمیم بگیرند؟
اگر نه، پس این همه فرار و مغلطه و انگ و برچسب زدن و سیاست های پلیسی برای چیست؟!
دوستان،اساتید گرامی لحظاتی حب و بغض ها و تهمت ها را زمین بگذاریم و اندیشه کنیم، دقایقی پای سخنان یکدیگر بنشینیم و به استدلالات طرف مقابل تعقل کنیم.
تا کی می توان به یاغی گری تهمت و انگ مخالف پرداخت که همه بد و منحرف و ضاله و ویران هستند و من و امثال من گروه ما خوب؟